Patron szkoły

WŁADYSŁAW BRONIEWSKI
17 XII 1897 – 10 lI 1962

           Władysław Broniewski wywodził się z rodziny inteligenckiej o szlacheckich korzeniach
i żywej tradycji patriotycznej. Był synem Zofii z Lubowidzkich i Antoniego Broniewskiego, miał dwie starsze siostry – Zofię i Janinę. Uczył się w Gimnazjum Polskim w Płocku.
           Cenił sobie osobistą niezależność, ale w 1915 r. w wieku 17 lat wstąpił do Legionów Piłsudskiego. Walczył w 4. Pułku Piechoty Legionów. Za zasługi wojenne otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyż Walecznych. Za udział w kryzysie przysięgowym Broniewski był internowany w Szczypiornie. Zwolniony z obozu zdał maturę, po czym wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Jednocześnie działał w konspiracji w Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1939, w obliczu zagrożenia najazdem niemieckim, Broniewski opublikował słynny wiersz "Bagnet na broń". We wrześniu 1939 zgłosił się do wojska na ochotnika. 12 września został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 28. Dywizji Piechoty
w Zbarażu. Zanim jednak miał okazję stanąć do walki, nastąpił sowiecki najazd na Polskę. Broniewski był świadkiem wkroczenia Armii Czerwonej do Lwowa we wrześniu 1939. Broniewski nie mógł pogodzić się z tym, że Związek Radziecki napadł na Polskę, czemu dawał wyraz w swojej późniejszej więziennej twórczości, spisanej po wrześniu 1941.
24 stycznia 1940 Władysław Broniewski wraz z innymi literatami został aresztowany przez NKWD we lwowskiej restauracji Ognisko Inteligencji w zorganizowanej przez NKWD prowokacji. Po czterech miesiącach, w maju 1940 r., Broniewski został przetransportowany do więzienia śledczego NKWD na Łubiance, gdzie spędził trzynaście miesięcy. Po wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej wywieziono go do Saratowa, a następnie do Ałma Aty, gdzie został wypuszczony z więzienia 7 sierpnia 1942 r. Następnie wstąpił do armii polskiej formowanej w ZSRR pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Pracował w ambasadzie polskiej w Kujbyszewie. W 1942 roku ewakuował się wraz
z oddziałami polskimi do Iranu, później wraz z II Korpusem Polskim poprzez Irak trafił do Palestyny. Do kraju wrócił po długich wahaniach w 1945 roku.
         W okresie powojennym początkowo tworzył poezję polityczno-propagandową, później utwory refleksyjne o motywach osobistych. W czasach stalinizmu był poetą głęboko zaangażowanym
w budowę nowej rzeczywistości. Odmówił jednak napisania słów nowego hymnu polskiego,
z którego propozycją zwrócił się do niego Bolesław Bierut. Wręczył mu podobno tylko kartkę
z napisem "Jeszcze Polska nie zginęła". Poeta zmarł na raka krtani w Warszawie 10 lutego 1962 roku.